Over grenzen
Grenspark Groot Saeftinghe, het klinkt zowel voornaam als uitdagend. Toch is de naam, het merk zo je wil, op dit moment niet het belangrijkste in dit verhaal. Laten we het beschouwen als de werktitel van een traject dat niet alleen een lange geschiedenis kent, maar op het punt staat een fantastische toekomst tegemoet te gaan.
Ingeklemd tussen de Schelde, de Antwerpse haven en het (Zeeuws-) Vlaamse achterland, is het typische polderlandschap ten oosten van Hulst niet zomaar een uithoek. Eeuwen lang was het de fel bevochten toegang tot de stad Antwerpen. Bevochten op mens en water. Ingedijkt, doorgestoken en opgeslokt door de uitdijende stad en zijn havens. Wat bleef is een uniek buitendijks natuurgebied en een grillige rand van dijken, polders en kreken. De meest recente strijd, die tegen de ontpoldering van de Hertogin Hedwige-polder, is verstomd. Tijd voor een volgende bladzijde in de geschiedenis.
Nu de ontpoldering van de Prosper- en Hedwigepolders onomkeerbaar zijn, is het tijd om de bijzondere kwaliteiten van de ontstane situatie om te zetten in kansen voor het gebied en de aangrenzende regio. Grenspark Groot Saeftinghe is zoveel meer. De afgelopen jaren is er met een groeiende groep belanghebbenden en geïnteresseerden gewerkt aan een concept dat groter, veel groter, is dan natuurontwikkeling alleen. Deze zogenaamde streekholders zijn de protagonisten van het nieuwe grenspark.
Natuur, landbouw en haven zijn de drie-eenheid waar Grenspark Groot Saeftinghe op wordt gebouwd. Nergens ter wereld is deze combinatie zo nadrukkelijk aanwezig als in deze bocht van de Schelde. In een oogopslag zie je wat deze plek zo bijzonder maakt. Zo uitdagend. Wanneer de bakens van de drie-eenheid zo duidelijk zijn gezet, valt pas goed op hoezeer ze met elkaar verbonden zijn. Hier wordt de term grenspark teruggebracht naar niet meer dan een plaatsbepaling. De grenzen zelf vervagen mettertijd.